- Onurollstyle
- 14 May 2020
- 1 dakikada okunur
– iyi hissediyorum….
çünkü gökyüzü her zaman mavi.
– mi sento bene…
perche il cielo e blu.
Günler hızla birbirini kovalarken artık içinde bulunduğum yalnızlığa pek alıştım…
O kadar alıştım ki artık aynaya bakmaya bile ihtiyaç duymuyorum.
Biliyordum! Zaman tüm yaraları iyileştirdi ve bu da geçecekti elbet.
Her gün bu umutla uyuyor her sabah perdemi bu umutla aralayıp güneşi, yağmuru, rüzgarı…
artık o güne ne ise kısmet onu alıyordum odama.
Spotify modumu bile havaya göre seçiyor, günün aktivitesini bile ona göre belirliyordum.
Bazen ise içimden hiçbir şey yapmak gelmediği oluyor, tüm gün yatak içinden çıkmıyordum fakat gene de iyi hissediyordum, alışıyordum.
Neredeyse haber kanallarını zapping yapmıyor, twitter da son vaka sayılarına bile bakmıyordum.
Açıkcası kendimi dinliyordum.
Belki de eksik yanlarımı keşfediyor, yarım kalanlarımı tamamlıyor ve yaralarımı sarıyordum.
Açıkcası kendimle o kadar meşguldum ki instagram’a bile fotoğraf atıp çıkıyor, kimin ne yaptığı pek umrumda olmuyordu.
Yatağıma yayılan kitapları karıştırıyor gerekli gördüğüm yerleri kırmızı bir kalem ile çiziyor, özellikle gezi ile alakadar dergilere bakarak hayaller kuruyordum bulutların ötesine…
Yani günlerim birbirinden pek farksız gibi olsada mutlu olduğum anlarım daha da fazlaydı kendimleyken bile…
Yakınımda oturan biricik yeğenlerim bu dönemde en iyi gelen şeydi bana!
Onlarla olmak, vakit geçirmek bir nevi yeniden doğmama ve bu hapis durumu unutmama sebep oluyordu. Uzakta olanlarım ise bir whatsapp tuşu kadardı.
Bu süreçte bana en en en çok onların mutluluğu, boylarından büyük hayalleri ve düşleri iyi geliyordu.
Zaten başka bir şeyin de önemi yoktu!
…
Onur Erol (@onurollstyle)’in paylaştığı bir gönderi (31 Mar, 2020, 2:38öö PDT)
